Keuze voor verpleegkunde
Het was voor Isabel niet altijd vanzelfsprekend om verpleegkundige te worden. “Na de middelbare school wilde ik ‘iets met mensen’, maar ik wist nog niet precies wat. Op een open dag van een hogeschool keek ik onder meer bij de opleiding verpleegkunde. Een van de docenten vertelde daar zo enthousiast over haar beroep… ik was meteen verkocht en dacht: dat wil ik ook!” In haar derde jaar liep ze stage op de verpleegafdeling Neurologie van het Dijklander Ziekenhuis in Hoorn. “Samen met een paar andere stagiaires had ik daar de tijd van mijn leven en na mijn afstuderen wilde ik daar gewoon weer naar terug.”
Werken met vriendinnen
Inmiddels werkt de 24-jarige Isabel al drie en een half jaar met heel veel plezier op de afdeling. “Het team telt zo’n 25 verpleegkundigen en is echt een warm bad. Dat komt misschien extra door de zware zorg die we hier geven: je hebt elkaar echt nodig. Op onze afdeling komen mensen die bijvoorbeeld na een hersenbloeding of herseninfarct halfzijdig verlamd zijn geraakt. Om hen ’s ochtends uit bed te helpen, werk je met z’n tweeën samen en dan nog ben je daar zo twintig minuten mee bezig.” Deze zware zorg geeft Isabel veel voldoening. “Ja, het is – ook lichamelijk – hard werken, maar als je om tien uur dan even koffie drinkt met elkaar, zit je daar wel met het gevoel: dat hebben we toch maar mooi weer voor elkaar gekregen.”
Rouw
Omdat de patiënten meestal niet direct terug naar huis kunnen en in elk geval altijd een vorm van begeleiding nodig hebben, zijn ze relatief lang op de afdeling, vertelt Isabel. “Het wachten op een plek in een revalidatie-instelling kan even duren. Je krijgt in die tijd vaak echt een band, vooral ook omdat het een heel emotionele tijd voor de mensen is: ze zijn van de ene op de andere dag hun oude leven kwijt geraakt. Misschien zaten ze een dag voor het herseninfarct nog op de fiets of lazen ze ’s ochtends nog onbezorgd hun krant. Ineens kunnen ze niets meer en is alles veranderd. Daar zit echt een stuk rouw in; je treft zowel de patiënten als hun familieleden dan ook wel eens huilend aan. Als verpleegkundigen mogen wij een belangrijke rol spelen in de verwerking.” Overigens pinken de collega’s zelf ook wel eens een traantje weg. “Laatst kwam een patiënt, die hier wel vier of vijf maanden had gelegen, langs om te laten zien dat het een stuk beter met haar ging. We hadden een goede vertrouwensband met haar ontwikkeld in de lange tijd dat ze hier was. Ja, dan gaat de deur van het kantoor even dicht om samen een traantje te laten. We zijn ook maar mensen…”
Onderzoek
In het Dijklander Ziekenhuis worden medewerkers vanuit de Lean-filosofie gestimuleerd om in hun werk na te denken over wat waarde voor de patiënt toevoegt en hoe dingen efficiënter kunnen. “Ik mocht de basistraining van Lean volgen en koos voor mijn onderzoek de bloedsuikerdagcurve. Dit houdt in dat we bij alle patiënten na binnenkomst meerdere keren per dag de bloedsuikerwaarde meten, vanwege de link die is aangetoond tussen bloedsuikerwaarde en het krijgen van een herseninfarct. Ze kregen dan binnen 24 uur vier keer een vingerprik om hun bloedsuiker te meten, waarbij het negen van de tien keer gewoon goed was. Dat was voor henzelf vervelend en er ging ook veel geld, tijd en afval mee gepaard. Uit een steekproef bleek dat van 35 patiënten slechts drie een afwijkende waarde hadden, van wie twee al bekend waren met diabetes. Op basis van mijn bevindingen, dossierproeven, de protocollen in andere ziekenhuizen en de landelijke richtlijnen heb ik een voorstel geschreven om voortaan één bloedsuikermeting te doen en alleen bij een afwijkende waarde meer metingen te doen. De vakgroep van neurologen was enthousiast en uiteindelijk is het protocol aangepast. Het scheelt zo’n 1200 euro aan materiaal én 46 verpleegkundige-uren per jaar. Mooi om zo bij te kunnen dragen aan waardevolle zorg. Dat ik de Lean Award – een interne prijs voor het beste verbeteridee – won en het ministerie het oppikte voor hun campagne was een mooie kers op de taart. Een stukje extra erkenning.”
Veel mogelijkheden
Het Dijklander Ziekenhuis is een fijne werkgever, vindt Isabel. “Er wordt veel aangeboden qua opleidingen en cursussen en de ambities van de medewerkers worden actief gestimuleerd. Toen ik de Lean-cursus wilde gaan doen, zei mijn leidinggevende meteen ‘ja’ en kreeg ik de uren ervoor. Ook ben ik sinds november praktijkopleider van de afdeling, waarbij ik alles omtrent onderwijs op onze afdeling regel – inmiddels volg ik daar een opleiding voor. Het ziekenhuis en ook mijn leidinggevende steken hun nek uit, zodat ik als jonge verpleegkundige de ruimte heb om mij te ontwikkelen en onderzoek te doen. Ik zie dat trouwens ook bij de collega’s die hier tegelijk met mij zijn begonnen: verschillende van hen hebben de kans gegrepen om zich richting hun ambities verder te ontwikkelen: zo zijn sommige uitgevlogen naar een andere afdeling om zich daar te specialiseren of een leidinggevende taak op te pakken. Echt fantastisch.”
Verpleegkundig Stafbestuur
Zelf is Isabel naast haar werk op de afdeling inmiddels actief binnen het Verpleegkundig Stafbestuur (VSB). “Vanuit het VSB geven we gevraagd en ongevraagd advies aan de raad van bestuur, vergaderen ook regelmatig met hen, en praten we dus mee over allerlei beleidszaken. Het is heel leuk om zo de stem van verpleegkundigen te vertegenwoordigen. Wat voor ons een belangrijk aandachtspunt is, is om als beroepsgroep meer zeggenschap te krijgen. Hier zijn een paar mooie stappen in gezet en we worden zeker gehoord, maar nu moet het allemaal nog wel echt vorm gaan krijgen. Ik ben heel benieuwd hoe dat uit gaat pakken en ik vind het een mooie uitdaging om hierbij betrokken te zijn.”