“Als kind moest ik weleens in het ziekenhuis zijn en toen al dacht ik: hier wil ik later wel werken,” herinnert Lotte zich. “Wat mij toen al aansprak, was dat je daar mensen kunt helpen, dat je er echt voor iemand kunt zijn. Na de middelbare school ging ik hbo-v doen in Alkmaar. Voor mijn stage kwam ik in het toenmalige Westfriesgasthuis terecht; eerst op de dagbehandeling en later op neurologie. Tijdens mijn studie en de eerste twee jaar na mijn afstuderen werkte ik in de wijk. Ik leerde daar veel, maar ik miste het ziekenhuis. In oktober 2018 werd ik aangenomen op de afdeling maag-darm-lever en nefrologie. Sindsdien ben ik een Dijklander!”
Overstijgend meedenken
“Ik kwam als verpleegkundige binnen in een superleuk team. Bij mijn werk in de wijk was ik bezig om collega’s te coachen en zat ik in allerlei werkgroepjes. Het overstijgend meedenken in de zorg en het helpen doorontwikkelen daarvan miste ik in mijn functie als verpleegkundige. Dus toen er in het voorjaar van 2019 in Purmerend een vacature kwam voor teamleider van de kliniek beschouwend, trok ik de stoute schoenen aan en heb ik gesolliciteerd. Eerlijk gezegd tot mijn eigen verrassing werd ik aangenomen. Een geweldige uitdaging waar ik heel veel van heb geleerd.”
Toen haar op een gegeven moment werd gevraagd of de VAR niets voor haar was, heeft Lotte zich daarvoor ook beschikbaar gesteld. “Als VAR laten we de stem van de verpleegkundige horen, bijvoorbeeld aan tafel bij de raad van bestuur en het zorgbestuur. Zo leer je het hele ziekenhuis kennen en doe je veel ervaring op met vergaderen en advies geven. Heel boeiend. Sinds een half jaar ben ik daar vicevoorzitter. Verder ben ik sinds juni vorig jaar nog voor een paar uur in de week projectleider verpleegkundig leiderschap.”
Kansen pakken
Lotte heeft zich in het Dijklander Ziekenhuis tot een echte ‘doorgroeier’ ontpopt. “Je moet daarbij wel wat lef tonen door te solliciteren en kansen te pakken. Of bijvoorbeeld aan je teamleider laten weten wat je leuk zou vinden. Dan denken ze aan je als zich een mogelijkheid voordoet. Verder is er sinds kort een talentontwikkelprogramma. Dijklanders die hoofd of projectleider willen worden, kunnen solliciteren om mee te doen. In een traject van achttien maanden krijg je dan verschillende trainingsdagen over leiderschap en dergelijke, en een mentor die je begeleidt. Ik doe hier ook aan mee.”
Oplossingen zoeken
Behalve de kansen voor ontwikkeling die het Dijklander biedt, herkent Lotte zich ook in eigenschappen als nuchterheid en oprechte interesse die het ziekenhuis kenmerken. “Die nuchterheid zag je heel duidelijk in de coronacrisis: het was best een zware tijd, maar tegelijk heerste er een sfeer van ‘we gaan er gewoon voor’. Door oplossingen te zoeken in de omstandigheden waar je mee wordt geconfronteerd, en af en toe een grapje tussendoor om voor wat ontlading te zorgen. En oprechte interesse is natuurlijk iets wat elke verpleegkundige in zich moet hebben: belangstelling voor het verhaal en de beleving van je patiënten. Er is trouwens ook veel interesse voor elkaar als medewerkers onderling. En vanuit de VAR hebben we in het bijzonder oog voor de verpleegkundigen in het ziekenhuis. Zo zijn we in de coronaperiode aangesloten bij de werkgroep ‘Zorgen doe je samen’ en hebben we regelmatig kleinigheidjes uitgedeeld om onze mensen een hart onder de riem te steken. En op de Dag van de Zorg brachten we een mooi magazine uit en organiseerden we een webinar.”
Al met al is Lotte heel enthousiast over haar baan. “Werken in dit ziekenhuis is superleuk: elke dag is anders en er gebeurt altijd wat. In het Dijklander Ziekenhuis heerst een goede cultuur waarin je iedereen heel laagdrempelig kunt benaderen. En de samenwerking is ook fijn. We hebben met de vier teamleiders van de kliniek beschouwing veel contact, om met elkaar te sparren en tips uit te wisselen. We kunnen met elkaar lezen en schrijven.”