Behulpzaamheid
Shaneira herinnert zich haar eerste dag in het Dijklander nog goed. “Ik verdwaalde meteen in dat mooie, grote gebouw,” lacht ze. “Gelukkig was er meteen iemand die mij vriendelijk vertelde welke lift ik moest hebben en op welke verdieping ik moest zijn. Toen ik boven kwam, moest ik nog een keer de weg vragen, want onze afdeling splitst zich in twee gangen, voor orthopedie/geriatrie en chirurgie.”
Die behulpzaamheid bleek kenmerkend te zijn voor de warme werksfeer, ervoer Shaneira: “Vanaf het begin merkte ik dat ik met vragen bij alle collega’s terechtkon en dat iedereen van harte bereid was me te helpen – niet alleen mijn teamgenoten, maar bijvoorbeeld ook de mensen van de technische dienst en de keuken. Ook het contact met de dokters is laagdrempelig. Je merkt gewoon: we zijn één team en samen moeten we het doen.” Juist daarvan genoot Shaneira onlangs bij een personeelsfeest: “Het was leuk om daar iedereen op een wat persoonlijkere manier te ontmoeten: dokters, fysiotherapeuten, enzovoort. Iedereen in zijn normale kleren en gesprekjes over allerlei onderwerpen.”
Ervaringen delen
Inmiddels is ze aardig ingeburgerd en geniet ze volop van het prettige team waar ze in werkt. “We maken natuurlijk leuke dingen op de afdeling mee, maar ook minder leuke, en dan is er altijd gelegenheid om je ervaringen even te delen. Bijvoorbeeld als een geriatrisch patiënt achteruit gaat en in de stervensfase belandt. Je probeert het dan zo comfortabel mogelijk voor hem of haar te maken en ook de familie te begeleiden. Dan is het fijn dat je de situatie met een collega kunt bespreken en samen kunt bedenken wat het beste is. Zo heb je allemaal wel je eigen patiënten, maar tegelijk zijn alle patiënten van ons allemaal.”
Doordromer
Shaneira is een doordromer: haar droom om na haar diplomering in het Dijklander te blijven werken is uitgekomen, nu wil ze zich er ook verder ontwikkelen. “Ik wil graag mijn hbo-diploma halen om nog meer kennis op te doen en dieper in de stof te duiken. Nog voor ik erover was begonnen, kwam mijn teamcoach er zelf al mee. Ik heb natuurlijk ja gezegd en na de zomer ga ik van start. Ik ga dan één dag naar school en werk de rest van mijn uren gewoon op de afdeling. Overigens zijn er ook collega’s die zich juist in een specifieke richting specialiseren: zij volgen bijvoorbeeld de opleiding tot geriatrieverpleegkundige. Zo zijn er veel mogelijkheden om verder te komen als je dat wilt.”
Behalve de opleiding waar ze mee begint, wil ze zich ook aanmelden voor één van de vele werkgroepen die er zijn. “Elke werkgroep houdt zich bezig met een specifiek onderwerp, zoals infectiepreventie of patiënttevredenheid. Het lijkt me boeiend om in zo’n werkgroep mee te denken en te helpen om de zorg van ons ziekenhuis te verbeteren. Ik heb dit aangegeven en onlangs heb ik een lijst gekregen van mogelijke groepen om me bij aan te sluiten.”
Luisterend oor
Shaneira doet haar werk met veel passie voor het welzijn van de patiënt. “Toen ik mijn mbo-diploma kreeg, was ik heel blij, maar ik vond het ook wel spannend om nu zelfstandig aan het werk te gaan. Ik twijfelde ineens of ik dat echt wel kon. Dat ik een baan aangeboden kreeg, gaf me echt zelfvertrouwen. Alsof daarmee werd gezegd: we weten dat je het kunt! Nu voel ik me als een vis in het water. In mijn werk probeer ik ondanks de drukte altijd een luisterend oor voor mijn patiënten te hebben. Zo was er een jonge vrouw die haar heup had gebroken en van de spoedeisende hulp bij ons op de afdeling kwam. Ze had thuis nog jonge kinderen en zat er echt doorheen. Dan zeg ik nadrukkelijk tegen zo iemand: je mag altijd bellen, niet alleen voor medicijnen of wat dan ook, maar ook als je even wilt praten.”
Ruimte voor eigen inbreng
Daarnaast wil Shaneira waar nodig ook ‘de stem van de patiënt’ zijn. “Mensen die in het ziekenhuis liggen, zijn vaak kwetsbaar. Ze moeten veel over zich heen laten komen, durven het soms niet te zeggen als ze een behandeling niet zien zitten of ergens tegenop zien. Het geeft mij voldoening om dan namens hen te spreken en alles zo goed mogelijk voor hen te regelen. Ik ervaar daarbij ook veel ruimte voor mijn inbreng. Een tijdje geleden mocht een patiënt naar het revalidatiecentrum, maar zelf dacht ik dat het nog te vroeg was. Ze kon nog nauwelijks staan, at en dronk niet goed en plaste daardoor ook te weinig. Ik ben in overleg gegaan met de arts, de diëtist en de geriatrische specialist, waarna werd besloten om haar toch nog iets langer te houden. Toen ze uiteindelijk met ontslag ging, zeiden collega’s tegen mij: ‘Wat een verandering zie je bij haar, ze is echt in een opwaartse spiraal gekomen!’ Het was fijn om op die manier serieus genomen te worden en te zien dat het zo goed uitpakte voor die patiënt.”