Verschillende typen studenten
Praktijkopleider zijn noemt ze een helikopterfunctie. “Ik ondersteun de werkbegeleiders die op hun beurt de studenten op de afdeling begeleiden. Ik overleg met hen hoe het gaat, of er zorgen zijn rond stagiairs, hoe het werkklimaat op de afdeling is. Er komen natuurlijk verschillende typen studenten binnen: sommige weten precies waarvoor ze komen en wat ze willen leren, anderen zijn minder proactief, hebben hun leerdoelen minder goed voor ogen – dan verloopt het traject lastiger. Als er echt problemen zijn, duik ik erin: wat is er aan de hand, hoe kunnen we iemand helpen groeien? Zien we na allerlei gesprekken geen verbetering, dan moet ik soms vertellen dat het beter is dat ze hun stage stoppen of zelfs een andere carrière gaan overwegen.”
Knoop doorhakken
In die zin herkent Daniëlla zich wel in de karaktereigenschap ‘lef’ die het ziekenhuis hoog in het vaandel heeft. “Zulke gesprekken zijn niet gemakkelijk: je realiseert je wat je iemand aandoet, wat het voor zijn loopbaan betekent. En we gaan ook niet over een nacht ijs natuurlijk. Maar als ik op een gegeven moment denk: deze persoon zou ik echt niet aan het bed van mijn moeder willen hebben, dan moet ik toch de knoop doorhakken. Ik vind het dan heel belangrijk om dat op een goede, duidelijke manier te doen.” Ook de andere kenmerken van het ziekenhuis passen bij haar: “Ik heb een nuchtere kijk op de zorg en heb oprechte interesse in de studenten: waarom hebben ze voor hun opleiding gekozen, waar denken ze heen te gaan? Dat kan boeiende gesprekken opleveren.”
Begeleiden en beoordelen
Behalve met de begeleiding van stagiairs heeft ze ook te maken met collega’s die een opleiding volgen. “Denk aan verpleegkundigen die hun specialisatie in oncologie of neurologie doen: zij moeten daar bijvoorbeeld een kwaliteitsopdracht voor doen, die ik begeleid en beoordeel. Ook hebben we een secretaresse die de opleiding tot doktersassistent doet, een helpende die de verzorgende IG-opleiding volgt en natuurlijk mbo-verpleegkundigen die bezig zijn met de hbo-v. Regelmatig hoor ik terug dat ik hen heel erg help – zelfs als ik het gevoel heb dat het best meevalt. Dat doet me dan echt goed.”
Doorgroeien
Het Dijklander Ziekenhuis biedt veel mogelijkheden om door te groeien en interessante taken op te pakken, zoals Daniëlla zelf ook heeft ervaren. “Ik heb bijvoorbeeld de specialisatieopleiding neurologie gedaan, was een tijd BHV’er en ben nu peersupporter voor de afdeling: dat wil zeggen dat collega’s bij mij terechtkunnen als ze hun verhaal even kwijt willen en dat ik mensen ook actief benader als zich een traumatische gebeurtenis heeft voorgedaan. Recent heb ik mij aangemeld om BLS-instructeur te worden: als ik word geselecteerd kan ik opnieuw kennis gaan doorgeven, dit keer op het gebied van Basic Life Support.”
Voor elkaar zorgen
Daniëlla werkt de helft van haar tijd dus ook nog steeds als verpleegkundige op de interne geneeskunde. De collega’s daar beschouwt ze echt als haar team, aangezien de praktijkopleiders elk op hun eigen afdelingen actief zijn en zo wat verder van elkaar af staan. “We hebben echt een fantastisch team, heel fijn! We zorgen niet alleen voor de patiënten, maar ook voor elkaar. Juist in deze covid-tijd is het belangrijk om soms even pas op de plaats te maken en aan elkaar te vragen: hoe gaat het nu met jou, red je het allemaal nog? Sommige collega’s sporten ook samen of doen andere dingen met elkaar buiten het werk om. Er heerst dus echt een hele goede sfeer. Ik ben er trots op dat we op deze manier samenwerken en keer op keer de schouders er weer onder zetten met elkaar.”