“Ik ben een sociaal persoon en krijg veel energie van andere mensen,” vertelt hij. “Daarbij vind ik het ook mooi om iets voor anderen te betekenen. Dit is me ook met de paplepel ingegoten: allebei mijn ouders werken in de zorg.” Zijn eerste concrete ervaring deed hij op toen hij voor een oriëntatiestage met zijn moeder meeliep op de revalidatieafdeling van een verpleeghuis. “Wat me vooral opviel, is hoeveel je voor mensen kunt betekenen. Toen ik klaar was met de middelbare school, schreef ik me in voor de mbo-opleiding verpleegkunde. Ik kreeg een bijbaantje in het verpleeghuis en was in die tijd zes dagen per week in de weer met studie, stages en werk. Het was een drukke tijd, maar zo deed ik veel ervaring op.” De eerste twee jaar liep Mike stage in het verpleeghuis, in het derde jaar kwam hij in het Dijklander Ziekenhuis terecht. “Ik liep daar stage bij de verpleegafdelingen Chirurgie en Cardiologie. Allebei heel interessante afdelingen met collega's die van aanpakken wisten, maar ook heel erg bereid waren om studenten het vak te leren. Echt een warm bad. En heel motiverend. In het begin komt er heel veel op je af, maar ik dacht meteen al wel: ik wil al die dingen ook weten! En je leert ontzettend snel als je er vier dagen in de week rondloopt.”
Overzichtelijk én complex
Omdat het wel erg druk was met een stage en een baan, was het fijn dat hij voor het vierde opleidingsjaar een betaalde werk-leerplek kon vinden. “Dat was op een revalidatieafdeling van het verpleeghuis, gevestigd op de locatie Purmerend van het Dijklander Ziekenhuis, zogenaamde ‘ziekenhuis verplaatste zorg’.” Toen de toenmalige praktijkopleidster uit het Dijklander Ziekenhuis op sociale media zag dat Mike zijn diploma had, nam ze contact op om te vragen wat hij nu wilde gaan doen. “Ik vertelde dat ik het liefst op de cardiologieafdeling aan de slag zou gaan. Er bleek een vacature te zijn, maar de reactiedatum was al voorbij. Zij zorgde ervoor dat ik toch nog kon solliciteren en ik werd aangenomen.” Wat Mike op de afdeling Cardiologie zo aanspreekt, is dat het ‘zowel overzichtelijk als complex’ is. “In tegenstelling tot veel andere specialismen gaat het om één orgaan, maar tegelijkertijd kan daar heel veel mis mee zijn, en het hart is wél de pomp van ons lichaam. Dat vind ik heel interessant en het biedt veel uitdaging.”
Mezelf ontwikkelen
Ondertussen is Mike bezig met de hbo-opleiding verpleegkunde. “Ik ben iemand die zichzelf graag verder wil ontwikkelen. Het is dus fijn dat het Dijklander Ziekenhuis daar veel mogelijkheden voor biedt en het ook aanmoedigt. Zo zijn er twee keer per jaar een aantal hbo-opleidingsplaatsen. Daar heb ik voor gesolliciteerd en ik ben aangenomen. Volgend jaar hoop ik klaar te zijn. Daarna zou ik me nog kunnen specialiseren, bijvoorbeeld in cardiologie of in een ander specialisme. Ik denk wel dat ik zoiets wil. Ik ben nu 24, dus ik heb nog heel wat jaren te gaan. Maar nu werk ik in elk geval met veel plezier op de afdeling Cardiologie en maak heel veel vlieguren.”
Werkgeluk
Zijn werkgeluk vindt Mike allereerst in de patiënten. “Het gevoel dat ik echt iets voor ze kan betekenen, bijvoorbeeld voor die oudere patiënt die heel angstig was na een hartinfarct. Ik nam de tijd om rustig uit te leggen wat er zou gaan komen. Vervolgens zag ik hem de dagen daarna lichamelijk en mentaal opknappen, en met een glimlach op zijn gezicht ging hij uiteindelijk weer naar huis. Dan zie je wat een beetje aandacht, geduld en wat verpleegkundig advies kunnen betekenen.”
Daarnaast geniet hij erg van de samenwerking en de goede sfeer onder de collega’s. “Er zijn bij ons best veel complexe en acute situaties, zoals hartritmestoornissen en meerdere reanimaties per week. Daar leer je veel van. Vooral in de avond en nacht, als er voor meerdere afdelingen maar één arts aanwezig is. Dan moet je bij een acute situatie samen met je collega snel handelen, effectief communiceren en klinisch redeneren om het beste te doen voor de patiënt tot de arts er is. Dat vraagt veel van je verpleegkundige kennis. Die samenwerking en verantwoordelijkheid om het beste eruit te halen voor de patiënt, dat is fantastisch. Overigens zijn er ook veel momenten waarop we met elkaar lachen. Zelf houd ik, op gepaste momenten, wel van een grapje om de spanning een beetje te doorbreken. Dat kan dus ook. Ook sport ik buiten werktijd regelmatig met collega’s. Zo combineren we professionaliteit met plezier.”
Verantwoordelijkheid
Hij merkt sowieso dat de functie van verpleegkundige steeds verantwoordelijker wordt. “Vroeger was het veelal een uitvoerende taak, waarbij je opdrachten kreeg. Nu hebben we veel meer een actieve rol in de coördinatie en denken we mee met patiënten en specialisten. Dat maakt het werk extra interessant, want ook op die vlakken kun je nu een steentje bijdragen. Ik merk dat de artsen ons er ook actief bij betrekken. Zij realiseren zich ook wel dat wij de patiënten de hele dag meemaken, terwijl zij hen maar een paar minuten zien. Zo zijn wij de ogen en oren van de arts. Dat je daarin wordt erkend, geeft een fijn gevoel van waardering.”
Mike heeft inmiddels verschillende bekenden aangemoedigd om bij het Dijklander Ziekenhuis te solliciteren. “Het is fijn om te werken bij een organisatie waar ze nieuwe dingen durven te proberen, die voortdurend bezig is met innoveren om de zorg nog beter te maken voor de patiënt. Zelf ben ik onderdeel van een werkgroep palliatieve zorg, waar we bijvoorbeeld meer gaan digitaliseren om het proces van patiënt en nabestaanden gestroomlijnder te maken. Ook wordt op de afdeling cardiologie gewerkt aan een digitale overdracht naar de thuiszorg en aan verbetering van de processen rondom de artsenvisite. Als je zelf ideeën voor verbetering hebt is daar ook ruimte voor. Heel inspirerend.”