“Ik werkte acht en een half jaar met plezier in de thuiszorg,” vertelt Ellen. “Door een vervelende stage-ervaring in een ander ziekenhuis, zei ik altijd stellig dat ik nooit meer in een ziekenhuis wilde werken. Toen er echter dingen op mijn werk gingen veranderen waar ik niet achter stond, raadde een vriendin mij aan om eens een dagje met haar mee te lopen bij het Dijklander Ziekenhuis. Zo kwam werken in een ziekenhuis toch weer in beeld.”
Traineeship
Ellen kwam een vacature voor een traineeship tegen, een idee dat haar wel aanstond. “Het gaf mij een veilig gevoel om met iets meer begeleiding te kunnen beginnen.” Ellen werd aangenomen en begon op de verpleegafdeling Neurologie in Purmerend. “Zo’n traineeship duurt een jaar, waarbij je in principe twee afdelingen ziet. In het begin word je gevraagd om 32 uur per week te werken, zodat je goed het reilen en zeilen leert kennen. Daarbij waren de eerste twee maanden inwerktijd, waarbij ik boventallig was ingeroosterd en was gekoppeld aan een buddy met wie ik tegelijk werkte. Zo was er echt alle tijd om nieuwe werkzaamheden onder de knie te krijgen en het ziekenhuis te leren kennen. Na die twee maanden ging ik gewoon meedraaien in het team, maar nog steeds was iedereen bereid om me te helpen en vragen te beantwoorden. Een hele prettige manier om erin te komen dus.”
Bij de overgang van de thuiszorg naar ziekenhuiszorg kwamen wel wat nieuwe onderdelen kijken. “De basiszorg kun je als verpleegkundige natuurlijk wel uitvoeren. Maar er waren ook nieuwe dingen, zoals visite lopen met de arts en handelingen die buiten een ziekenhuis niet zo snel gebeuren, zoals vitale functies meten en alles wat specifiek is voor het specialisme op je afdeling. Wat ook zeker anders is, is het contact met patiënten. In de thuiszorg zie je ze hooguit een uurtje per keer, terwijl ik de patiënten nu tijdens mijn hele werkdag regelmatig zie, en vaak ook langere tijd achter elkaar. Dat vind ik echt een mooi aspect.”
Longafdeling
Na haar periode op de verpleegafdeling Neurologie kwam Ellen op de longafdeling op de locatie Hoorn terecht. “De eerste maand werd ik opnieuw boventallig ingepland, zodat ik kon inwerken op deze afdeling en ook hier kennis kon maken met het specialisme. Na de traineeship ben ik in overleg met mijn leidinggevende gaan kijken op de longafdeling in Purmerend. Daarna heb ik voor deze afdeling en locatie gekozen: het bevalt me op de longafdeling erg goed. Het is een heel nieuw specialisme voor mij, zodat ik op veel gebieden kan leren en groeien. We hebben te maken met een breed scala aan ziektebeelden; denk aan COPD, longontstekingen, vocht tussen de longvliezen, klaplong, kanker, astma-aanvallen en de gevolgen van griep voor een longpatiënt. Heel afwisselend dus. Ik heb daarbij ook al veel nieuwe handelingen geleerd, zoals vocht of medicatie toedienen via een infuus, gebruik van een longdrain en dergelijke.”
Band opbouwen
Van alle aspecten van haar werk vindt Ellen het contact met de patiënten het mooiste. “Mijn werkdag bestaat ook vooral daaruit: het observeren van de mensen en er alles aan proberen te doen om ze zo snel mogelijk te laten herstellen, natuurlijk binnen de mogelijkheden van het ziekenhuis en met de regie bij de patiënt. Vooral met patiënten die chronisch ziek zijn en vaker terugkomen bouw je echt een band op. Als ze bij ons weer wat opknappen en uiteindelijk in redelijke gezondheid naar huis kunnen, word ik daar echt blij van. Wat we ook meemaken, is dat mensen heel ziek binnenkomen of bijvoorbeeld gediagnosticeerd zijn met kanker en nog een korte levensverwachting hebben. Dan geven wij palliatieve ondersteuning en kijken we naar wat mensen nog willen en kunnen. Kunnen ze nog terug naar huis, willen ze naar een hospice? Of hebben ze misschien nog een heel specifieke wens om iets mee te maken, dan kijken we of dat mogelijk is, bijvoorbeeld via Stichting Ambulance Wens. Dit is ook een heel dankbare taak.”
Dat persoonlijke contact met mensen zit soms ook in kleine dingen. “Zo herinner ik me een patiënt die bang was dat hij in zijn slaap zijn zuurstofmasker af zou doen. Hij vertelde me dat aan het begin van mijn nachtdienst en ik beloofde om regelmatig even te komen controleren. Ook de nachten daarna bleef ik dat doen en ik noteerde het voor mijn collega’s toen mijn nachtdienst erop zat. Deze meneer kon hierdoor rustiger slapen. Fijn dat je iemand zo gerust kunt stellen.”
Ruimte voor ontwikkeling
Ellen heeft geen moment spijt gehad dat ze naar het Dijklander Ziekenhuis is doorgestroomd. “Het ziekenhuis is een prettige werkgever die veel mogelijkheden biedt om je te blijven ontwikkelen. Dat begon voor mij al met het aanbieden van een traineeship, waardoor mijn overstap naar ziekenhuiszorg een stuk makkelijker werd. Daarnaast is er veel ruimte voor scholing, zowel standaard twee keer per jaar met de afdeling, als voor wensen die je zelf hebt. Zo heb ik me aangemeld voor ‘longscholing’, een specialisatie voor longverpleegkunde. Een andere specialisatie vanuit deze afdeling zou oncologieverpleegkunde kunnen zijn, maar doorstromen naar hele andere afdelingen zou op een gegeven moment ook kunnen. Kortom, als je kenbaar maakt wat je wensen zijn, dan is er in overleg veel mogelijk.”
Inmiddels is Ellen alweer twee jaar in het Dijklander Ziekenhuis aan de slag. “De sfeer in het ziekenhuis is gemoedelijk: mensen in alle disciplines gaan heel collegiaal met elkaar om. Of je hier nu arts, verpleegkundige of schoonmaker bent, we hebben elkaar allemaal nodig. De werkdagen op de afdeling zijn soms erg druk, soms wat rustiger. Het team bestaat op dit moment uit dertien collega’s en is heel divers: jongeren en ouderen, mensen die er al lang werken en mensen die redelijk nieuw zijn, mensen uit verschillende culturen. De sfeer is gezellig en informeel en iedereen is bereid elkaar te helpen, geen vraag is te gek. Ik ga na een werkdag altijd met een goed gevoel naar huis!”